CUBA St CARNIVAL

We were always going to like Cuba St. With three record shops, quirky little clothes stores and a friendly cafe called Fidels, what's not to like? But last weekend's carnival was something else - a full on explosion of colourful costumes and very loud music.

We saw Brazilian samba bands and DJs, and even the Wellington International Ukulele Orchestra - who are apparently entirely different and eminently superior to the Auckland International Ukulele Orchestra. Or so they say around here. Anyway, we like Cuba St so much, we've moved there - well almost. We're sharing a flat just off the southern end while the search for short-term employment goes on...

In fact Gwenfair has already beaten me on that front, pretty much walking into a job as a barista (the ones that make coffee, not the ones that defend criminals...). I've just been to have my 'skills' tested by a temping agency - however, in-depth knowledge of the Welsh NHS' woes is apparently not in high demand. Neither is making little videos of your travel adventures - but still, here's another one...

Wellington Wyntog... Glawog a Heulog...

"BAR-bit-u-ATEs!!"

Sai'n cofio gweddill y joc - ond dyna oedd y punchline. Roedd e'r math o joc chi'n siwr bod Mike y landlord o Abertawe wedi'i ddweud sawl gwaith o'r blaen, ond roedd e'n amlwg yn dal i fwynhau ei ddweud e. Ro'n ni yn eistedd yn nhafarn Gymreig Wellington yn barod i aros am y gem fawr. Mae'n le bach doniol - hen dai bach cyhoeddus ar ynys ynghanol dwy hewl drwy ganol y ddinas, ac mae Mike wedi codi baneri'r ddraig goch dros bobman, cenhinau pedr, lluniau rygbi - y lot. Ffilon ni aros ar ddihun tan 6.30, ond 'ni di cael gwahoddiad i fynd nol i'r 'Welsh Dragon Bar' i gystadlu yn y gystadleuaeth bwyta cennin ar ddydd Gwyl Dewi yn barod!

Ar ol noson gret 'da ffrindiau o Gymru yn Auckland, mae wedi bod yn hyfryd cael aros 'da ffrindiau o Wellington fan hyn. Mae'n ddinas arbennig - wedi'r cyfan, mae 'na cable car 'ma, morloi, canws - a rygbi. Fe wylion ni'r Warratahs yn chwalu'r tim lleol, yr Hurricanes yn stadiwm y cake tin.

A heblaw am rygbi, a thafarn wedi'i gorchuddio a'r ddraig goch, mae'r tywydd yma yr un mor gyfnewidiol a'r tywydd yng Nghymru i neud i ni deimlo'n gartrefol.

EAST CAPE & COROMANDEL

Maybe its the beard - after six weeks of unchecked growth, it probably started to take hold of the brain. Or maybe it was something in the water - you're never quite sure if you've boiled it enough to make it safe for drinking. Either way - I've undergone a transformation. I'm now officially a fan of camping. Its great. I won't have a word said against it.

The following probably reads a little bit too much like an advert for the NZ Tourist Board, but our latest adventure has seen us camping beside more oceans and rivers, bathing with ducks and swimming under water falls. The roads around New Zealand's remote East Cape were long and winding, but every curve opened up a beautiful view.

From there it was up to the Coromandel - where, just to bring us back to reality - it rained. Not enough to stop us going to the famous Hot Water Beach however, where you can bury yourself in thermal sand pools while the tide is out - and then run into the chilly sea to cool down. The downpour continued while we tucked into takeaway Fish 'n' Mussels 'n' Chips in our final campervan meal.

By now the brightly painted van has gone back to the garage - and we have to start smartening up and think about finding a place to stay and earning some money in Wellington. The beard will probably have to go too - I've already had my first haircut in five months. But I'm sure it wont be too long before we carry on camping.

Gwinllanoedd a Gwyl Waitangi

Digwydd dod ar draws y dathliadau yn ardal Art Deco Hawke's Bay nethon ni, ond ro'n ni'n falch iawn i ni wneud. Roedd Seland Newydd yn dathlu'r cytundeb rhwng y Maori a'r Ewropeaid, y Pakeha, nol ym 1840 ar Chwefror y 6ed. Fe ddechreuodd y dathliadau swyddogol eleni gyda dau ddyn o dras Maori yn ymosod ar y Prif Weinidog, ond yn nhref fach Clive o leiaf, roedd awyrgylch carnifal.

Fe gyrhaeddon ni'r wyl wrth i ryw fath o ail-gread o'r cyfarfyddiad cyntaf rhwng y Maori lleol a'r Pakeha ddod i ben - gyda chriw o fechgyn lleol yn perfformio'r haka yn llawn angerdd. Yna, yn anffodus, aeth y Waka, y canw pren traddodiadol, yn sownd yng ngwely'r afon, wrth i griw arall o bobl ifanc yr ardal geisio'i lywio i'r lan fel rhan o'r seremoni.

Er taw Maori oedd mwyafrif y dorf, roedd hi'n amlwg bod tensiwn o hyd ynglyn a holl oblygiadau'r cytundeb. Fe bwysleisiodd y Maer lleol mai dathlu 'addewid' cytundeb Waitangi oedden nhw heddiw, a bod llawer eto i'w gyflawni cyn iddo gael ei wireddu. Yn hwyrach, daeth band Tribal Syndicate i'r llwyfan a thra'n rapio am eu balchder o fod yn Maori, ro'n nhw'n ddiflewyn ar dafod wrth gyfeirio at 'dwyll' Waitangi.

Fe ymunon ni yn y dathliadau drwy fwyta 'Paua Fritter,' ac fe ges i dro ar rwyfo'r Waka fy hunan. Dim ond lle i 40 oedd yn y Waka 'ma, er bod y canws rhyfel gwreiddiol yn ddigon mawr i ddal 200 o ryfelwyr! Yn ffodus, aeth e ddim yn sownd y tro hwn, gan ein gadael ni'n rhydd i dreulio gweddill y prynhawn yn blasu gwinoedd gwinllanoedd Hawke's Bay. Ac ar ddiwedd y dydd, gyda campervan trwmlwythog o boteli hyfryd, fe wylion ni'r haul yn machlud dros y mor tra'n sipian Sauvignon Blanc fyddai wedi tyfu o'n blaen rai misoedd yn unig ynghynt.

WAIKATO: Keeping up with the Joneses

Four and a half months is a very long time without a proper home-cooked meal. Don't get me wrong, we've really enjoyed all the weird and wonderful things we've tasted around the world, and even campsite cooking has been fun - but food tastes different when you're in a family home...


Gwenfair's Great-Uncle Hubert Jones set up home in New Zealand in the 1950s - and its his family who have been keeping us very well fed over the last week or so. First off was a meal with Roger and Julie in Auckland, who welcomed us to their dinner table with barely a day's notice of our being in their city. Then, after a few days exploring in the Northlands, we parked up our campervan outside Diana and Gordon's home in Cambridge and unloaded tons of dirty washing.

We were overwhelmed by their hospitality over the weekend, and taken to see some of Waikato's wonders like the glow-worms at Waitomo, and the beaches at Raglan. Then there was even more home-cooked food to be enjoyed with a visit to Hubert and his wife Kathleen on Sunday evening, for a nice big family meal and a few stories about what it was like for a Welshman to arrive in New Zealand half a century ago.




After so much feasting, we've spent the last few days walking off those second and third helpings - taking on an 18.5km walk up the volcanic hills at the Tongariro crossing, and soaking our bones in the thermal waters. But the family food supply is still ongoing, as we left Cambridge with a bountiful supply of homegrown tomatoes, beans, herbs and chillies as well as plums and oranges - I get the feeling we certainly won't starve while we're in New Zealand.

Llamhidyddion y BAY OF ISLANDS Dolphins

NZ: Auckland a Taith y Tui

Roedd hi'n rhyddhad gadael gwres llethol Awstralia a chyrraedd haf braf Seland Newydd. Roedd y brif ddinas yn dathlu ei sefydlu wrth i ni gyrraedd - a dinas yr hwyliau yn byw i'w henw gyda'r harbwr yn llawn cychod o bob math, yn rasio.

Cyn gadael Auckland hyd yn oed fe ddechreuon ni'n harfer diweddar o ddod ar draws creaduriaid newydd. Ond sylweddolon ni'n gloi mai un o'r rhywogaethau llai prin yw un sydd wedi'i gyflwyno i Seland Newydd ers i'r Ewropeaid gyrraedd yma - y Cymro... Ry'n ni wedi cwrdd a mwy o Gymry yma nag yn unman arall ar ein taith hyd yma - rhai sy'n teithio, rhai sydd wedi byw yma ers blynyddoedd ac eraill sy'n gwneud cais i fyw yma ar ol dwli ar y lle. Mae'n hawdd gweld pam.

Ond fe ddechreuon ni chwilio am anifeiliaid go iawn lan yn y gogledd a lan yn y Bay of Islands ro'n ni'n ddigon lwcus i weld dolffiniaid yn llamu o gwmpas ein cwch, a'u rhai bach yn eu dilyn dan y dwr. Gwelon ni pengwins hefyd yn ymlacio ar y tonnau wrth i ni hwylio rhwng yr ynysoedd folcanig.

Un o'r creaduriaid mwyaf swil ro'n ni'n gobeithio'i weld oedd symbol Aotearoa, sef y Kiwi. Dim ond wedi iddi dywyllu mae e'n gadael ei nyth. Felly, roedd rhaid crwydro yn un o'r coedwigoedd mwyaf lledrithiol i fi fod ynddi erioed ganol nos i'w weld; coedwig Kauri Trounson Park. A rhwng y coed enfawr gyda'r pryfed gloyw yn sgleinio fel tylwyth teg y dethon ni ar draws yr aderyn. Ei glywed e nethon ni gynta - yn canu nodyn uchel dro ar ol tro, yna'i gamau trwm drwy'r dail, cyn iddo redeg yn lletchwith ar draws y llwybr, a diflannu i'r perthi unwaith eto. Roedd e'n grwn i gyd a'n dilyn ei big hir, fel cymeriad cartwn bron.

Felly, dyma sut ry'n ni wedi dechrau'n taith drwy Ynys y Gogledd o leiaf - mewn campervan newydd sydd wedi'i addurno ag aderyn y Tui ar un ochr, a madfall y Tuatara ar yr ochr arall. Dy'n ni ddim wedi gweld yr un o'r rheiny yn eu cynefin eto, ond bydd digon o gyfle gobeithio!